พ่อมดคนหนึ่งในลัทธิบัวขาวเชี่ยวชาญด้านศาสตร์มืดมนตร์ดำ มีคนมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์จำนวนมาก วันหนึ่งพ่อมดจะออกไปข้างนอก ก่อนออกจากบ้านเขาวางถ้วยไว้ใบหนึ่งแล้วใช้ถ้วยอีกใบหนึ่งครอบไว้ บอกลูกศิษย์ว่าห้ามใครเปิดดูเด็ดขาด แต่พอพ่อมดคล้อยหลัไม่นาน ลูกศิษย์ก็มาเปิดชามดู ในถ้วยใส่น้ำไว้ มีเรือลำเล็กๆ สานด้วยฟาง มีเสากระโดงและใบเรือ ลอยอยู่ พวกเขาแปลกใจ จึงใช้นิ้วเขี่ยเรือนั้นไปมาจนมันคว่ำจมลงก้นถ้วย ทันใดนั้น พ่อมดก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน เขาโกรธและร้องตวาด “ทำไมพวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้า” ลูกศิษย์ปฏิเสธ “แล้วที่เรือของข้าจมลงก้นทะเลล่ะ คิดจะโกหกข้างั้นหรือ” พ่อมดโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วเดินจากไป ค่ำวันต่อมา พ่อมดจุดเทียนแท่งใหญ่ขึ้นในห้อง ให้ลูกศิษย์เฝ้าไว้ไม่ให้เทียนถูกลมพัดดับ…
หนูตัวเล็กรอดตายจากความสงสารของเด็กหญิงตัวน้อย มันได้เรียนรู้ความแตกต่างระหว่างการให้กับการขโมยด้วยบทเรียนสำคัญของชีวิต
เรียบเรียง โดย ชัยจักร ทวยุทธานนท์ สิ่งต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมีทั้งที่ชอบใจและไม่ชอบใจ เลือกมองด้านดีๆ ที่ให้ความสุข ความหวัง แทนการเอาแต่โวยวาย คร่ำครวญและน้อยใจในโชคชะตา จะดีกว่าไหม มีหญิงชรายากจนคนหนึ่งเป็นคนมองโลกในแง่ดี อาศัยตามลำพังในกระท่อมเก่าๆ ดำรงชีพด้วยอาหารเล็กน้อยจากการทำงานให้เพื่อนบ้าน แต่เธอก็มีความสุขและยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เสมอ เพราะในโลกนี้เธอไม่มีสิ่งใดที่ต้องการอีกแล้ว ค่ำวันหนึ่งในฤดูร้อน ขณะกำลังก้าวเดินช้าๆ ไปตามถนนสู่กระท่อมที่พัก เธอก็มองเห็นหม้อดำใบใหญ่อยู่ในคูน้ำข้างทาง “คุณพระคุณเจ้า” เธอร้องขึ้น “คงดีอยู่หรอก ถ้าฉันมีอะไรพอใส่ในหม้อนั่น…
เรียบเรียง โดย ชัยจักร ทวยุทธานนท์ “ข้าเป็นคน…แต่ไม่มีใครปฏิบัติต่อข้าเหมือนเป็นคนเลย จะมีก็แต่สิงโตตัวนี้ ข้ากับมันรักกันเหมือนพี่น้อง” นิทานเรื่องมิตรภาพของคนกับสิงโตเล่าขานมายาวนาน แม้รายละเอียดต่างไปบ้าง แต่แก่นแท้ของ “ความเป็นเพื่อน” ยังคงดำรงอยู่เรื่อยมา ในกรุงโรม มีทาสยากจนคนหนึ่งนามว่าอันโดรคลุส (Androclus) หรือ อันโดรเคลส (Androcles) เขาต้องทำงานตรากตรำในบ้านของนายผู้โหดร้าย วันหนึ่งเขาคิดว่าไม่อาจทนต่อไปได้อีกแล้วและหลบหนีจากบ้านของนายผู้โหดเหี้ยมไปให้ไกลที่สุด เขาซ่อนตัวอยู่ในป่าลึกหลายวัน หิวโหย อ่อนล้าและเริ่มเจ็บป่วย เขาคิดว่าตัวเองจะต้องตายลงแล้วแน่ๆ วันหนึ่งเขาคลานเข้าไปในถ้ำ…
ชัยจักร ทวยุทธานนท์ เรียบเรียง ชาวนายากจนคนหนึ่งชื่อว่าแครบ (Crab) ต้อนวัวคู่ลากเกวียนบรรทุกไม้เข้าไปขายในเมือง หมอดูคนหนึ่งรับซื้อไว้ ระหว่างที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารนับเงินให้ชาวนาอยู่นั้น แครบรู้สึกว่าชีวิตของหมอดูคนนี้ช่างสุขสบายเหลือเกิน ไม่ต้องอดมื้อกินมื้อลำบากตรากตรำเหมือนอย่างที่เขาเป็นอยู่ ทันใดนั้นก็เกิดความคิดอยากเป็นหมอดูขึ้นมาบ้าง จึงเอ่ยปากถามหมอดูว่าต้องทำอย่างไรถึงจะได้เป็นอย่างเขา “จะยากอะไร” หมอดูพูด “ง่ายนิดเดียว อย่างแรกเจ้าต้องไปซื้อหนังสือสามเล่ม ดูให้ดีนะว่าปกเล่มหนึ่งมีรูปฝูงไก่ จากนั้นก็ขายเกวียนและวัวแล้วซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วยเงินที่ขายได้นั่นแหล่ะ อย่างสุดท้ายก็เขียนป้ายว่า “หมอดูตาทิพย์” ปักไว้หน้าบ้าน แค่นี้ก็เรียบร้อย” ชาวนาทำตามที่หมอดูบอกทุกอย่าง ไม่นานก็เกิดเหตุโจรปล้นขุนนางคนหนึ่งได้ทรัพย์สินไปจำนวนมาก ขุนนางได้ยินว่ามีหมอดูตาทิพย์อาศัยอยู่ในชนบท…