นิทานอ่านชีวิต

พ่อมดคนหนึ่งในลัทธิบัวขาวเชี่ยวชาญด้านศาสตร์มืดมนตร์ดำ มีคนมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์จำนวนมาก วันหนึ่งพ่อมดจะออกไปข้างนอก ก่อนออกจากบ้านเขาวางถ้วยไว้ใบหนึ่งแล้วใช้ถ้วยอีกใบหนึ่งครอบไว้ บอกลูกศิษย์ว่าห้ามใครเปิดดูเด็ดขาด แต่พอพ่อมดคล้อยหลัไม่นาน ลูกศิษย์ก็มาเปิดชามดู ในถ้วยใส่น้ำไว้ มีเรือลำเล็กๆ สานด้วยฟาง มีเสากระโดงและใบเรือ ลอยอยู่ พวกเขาแปลกใจ จึงใช้นิ้วเขี่ยเรือนั้นไปมาจนมันคว่ำจมลงก้นถ้วย ทันใดนั้น พ่อมดก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน เขาโกรธและร้องตวาด “ทำไมพวกเจ้าไม่ฟังคำสั่งข้า” ลูกศิษย์ปฏิเสธ “แล้วที่เรือของข้าจมลงก้นทะเลล่ะ คิดจะโกหกข้างั้นหรือ” พ่อมดโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วเดินจากไป ค่ำวันต่อมา พ่อมดจุดเทียนแท่งใหญ่ขึ้นในห้อง ให้ลูกศิษย์เฝ้าไว้ไม่ให้เทียนถูกลมพัดดับ จนเวลาผ่านไปถึงเที่ยงคืน พ่อมดก็ยังไม่กลับมา ลูกศิษย์ง่วงมากจึงหลบไปงีบแล้วหลับไป  พอสะดุ้งตื่นก็พบว่าเทียนเล่มนั้นดับไปแล้ว จึงรีบจุดเทียนขึ้นใหม่ แสงเทียนส่องให้เห็นว่าบัดนี้พ่อมดยืนอยู่ในห้องแล้ว  “ที่จริงพวกข้าไม่ได้หลับนะท่านอาจารย์ ไม่รู้เหมือนกันว่าเทียนดับไปได้ยังไง” พ่อมดตวาดไปว่า “ข้าเดินทางไปไกลในความมืดนับสิบๆ ลี้ แต่พวกเจ้ากลับพูดจาไร้สาระแบบนี้ ใช้ได้หรือ” ลูกศิษย์เห็นอาจารย์โกรธก็พากันกลัวและไม่กล้าโต้เถียงอีก วันหนึ่งพ่อมดใช้ให้ลูกศิษย์คนหนึ่งไปให้อาหารหมู ทันทีที่ก้าวเข้าไปในคอก ลูกศิษย์คนนั้นก็กลายเป็นหมูไปเสียเองด้วยอำนาจคำสาปของพ่อมด  พ่อมดเรียกพ่อค้าเนื้อมาตกลงราคาแล้วขายหมูตัวนั้นไปทันที วันหนึ่งพ่อของลูกศิษย์ที่ถูกสาปเป็นหมูมาที่สำนัก เขาบอกว่าลูกชายไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านนานแล้ว พ่อมดจึงบอกว่าศิษย์คนนั้นเดินทางจากไปนานแล้ว ผู้เป็นพ่อจึงกลับบ้านด้วยความผิดหวัง เขาออกตามหาลูกชายทุกหนทุกแห่งแต่ไม่พบเลย  ต่อมา เพื่อนของคนที่ถูกสาป ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง ชายคนนั้นเสียใจมาก เขาไปร้องทุกข์กับเจ้าเมือง เจ้าเมืองแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะกลัวว่าจะถูกพ่อมดสาปให้หายตัวไปจากโลกนี้ […]